Het is nu echt de hoogste tijd om de “boven” aan te pakken. Het is bijna 20 jaar geleden dat de muren van de eerste verdieping een verfkwast hebben gezien en de laminaatvloer toont sporen van uitputting en verval. Ik blader al maanden in woontijdschriften en kijk mijn oogjes vierkant naar de woonprogramma’s. Een goede voorbereiding is het halve werk, nietwaar?

De kleuren heb ik in mijn hoofd en in de map met foto’s: muren koperkleur, alle kozijnen antracietgrijs, een nieuwe vloer in beton-grijs en het allermeeste werk; de 2 trappen ontdoen van de vloerbedekking, ook de zijkanten, en dan maar schuren en lijm verwijderen. Zelf schilderen, antraciet met roomkleur óf een timmerman het werk laten doen, daar zijn we nog niet uit.

Tussen Kerst en Nieuw was manlief vrij en ik ook. Mooi, nu zou hij niet meer kunnen ontkomen aan een bezoekje aan de Woonboulevard om alle ideeën in de praktijk te brengen. Dat vindt hij bijna nog erger dan met mij mee te moeten gaan shoppen. Een activiteit die we lang geleden al geschrapt hebben samen.

Maar nu zou het dan toch moeten gebeuren. We zouden beginnen in het grote geel-blauwe Zweedse interieurpaleis, de gruwel van mijn man. Ik haal hem over: op de vrijdag na Kerst zorgen we dat we om 10.00 uur voor de deur staan. Dan zijn we rond 11.30 uur weer weg, voordat de grootste drukte begint…

Deze ochtend echter is door een aantal klanten van mijn man uitgekozen om hem uitvoerig en uitgebreid telefonisch om advies te vragen, zo wordt het 11.00 uur eer we vertrekken. We sluiten rond 11.30 uur aan in de file en ik durf nauwelijks zijn kant in te kijken. Hoeft ook niet; ik kan zijn gezichtsuitdrukking uittekenen…

Wanneer we eindelijk de auto geparkeerd hebben sluiten we achteraan in de lange rij die zich als een slang in slakke-gang over de 1^e verdieping van de meubelgigant langzaam voortbeweegt. Ik zie de zweetdruppels parelen op z’n voorhoofd en hij baant zich struikelend een weg tussen de gaten die vallen doordat mensen ergens stilstaan om een meubelstuk of interieur-kamertje te bewonderen.

Wanneer we de trap naar beneden lopen schiet hem te binnen dat ons petekind hier sinds deze week werkt. Terwijl we het daar over hebben zien we haar ineens om de hoek verschijnen. Haar gezicht breekt open in een lach wanneer ze ons ontwaart. “Wat een verrassing jullie hier samen te zien en dat op de drukste dag van het jaar! “. Met de moed der wanhoop legt manlief als een drenkeling zijn hand om haar arm en vraagt wanhopig: “Laura, kun je ons de kortste, kruip-door-sluip-door-weg wijzen naar de vloeren?”

Ze schat zijn gemoedstoestand goed in en loodst ons via een geheim gangetje naar de gevraagde vloeren. Hij neemt dankbaar afscheid van haar en binnen een kwartiertje staan we buiten, gelukkig hadden ze maar een heel klein aanbod!