Het is jaren geleden dat ik op de kermis kwam, en er is veel veranderd; één grote kermis op één plek, i.p.v. op verschillende locaties in Eindhoven; er is een kraam waar je kunt gamen, een 3-D bioscoop met bewegende stoelen, grote terrassen, volkszangers op podia en suikerspinnen zitten voortaan in bakjes! Wat níet is veranderd is de gezelligheid, de muziek en de kakafonie aan licht en geluid.

En gelukkig is er qua attracties nog wel meer niet veranderd: touwtje trekken, ballengooien, de rups, het spookhuis. En uiteraard de botsautootjes, nu wel in drie verschillende formaten; klein voor de allerkleinsten, middelmaat voor onze zevenjarige kleinzoon en groot voor het formaat van mijn man.

Met grote ogen en blossen van opwinding doet onze kleinzoon eerst een rondje voordat hij zijn keuze gaat bepalen. Gedecideerd loodst hij ons uiteindelijk naar de, uiteraard, grote botsauto’s. Dit avontuur wil hij aangaan met mijn man, één van zijn grote voorbeelden. Zijn opwinding kent geen grenzen als ie ziet dat er voor negen (!) ritten muntjes worden gekocht. En natuurlijk gaat ie zelf aan het stuur. Het gaat even goed, totdat ze van achteren met grof geweld worden ‘aangereden’ en de waterlanders beginnen te stromen. Na rit 1 is hij met geen mogelijkheid meer te overreden nog eens in te stappen. Met muntjes voor 8 ritten rammelend in de broekzak kiest hij gedecideerd voor de rups.

Hierna gaan de 2 mannen, allebei handen op de rug, de rest van de attracties langs. Het wordt nog: ballengooien, suikerspin in een bakje, en dé topattractie voor een voetballer in de dop; op goaltjes schieten met draaibare keepers in de goal. En gelukkig geldt ook hier: altijd prijs! Na even besluiteloos te hebben gedraald voor de uitgestalde cadeaupracht wordt het, uiteraard, tóch weer een voetbal. Dan loopt onze kermisavond ten einde. Met allemaal mierzoete roze suikerspin in de mond waren we, alle 3, een hele avond weer even 7.