Wat een uitvinding is dat toch: VT-Wonen, welbekend onder de interieurverslaafden. En wat een vondst: heerlijk binnenblieken bij Jan en Alleman en kijken en luisteren naar de eeuwige man-vrouw strijd op het gebied van inrichten. Vrouwlief wil landelijk, gezellig, frutsels, kussens en kaarsen. Manlief wil stoer, industrieel, strak design.

Op t.v. vakkundig en humoristisch begeleid door eerst  Victor Brand, nu door Kees uit Volendam. Altijd een pittige klus voor de stylisten, altijd zijn de bewoners meer dan aangenaam verrast. Hoewel ik soms bultjes krijg van al te wild behang op de wanden of te roze bankstellen.

En dan het blad: hip en trendy. De bewoners opgevoerd in het magazine, hebben, bijna zonder uitzondering, onbekende en onuitspreekbare namen zoals Godert, Matis, Alco of Toula. Ze gaan fashionable en nonchalant gekleed en hebben aparte beroepen. Eigenaar van eigen interieur-onderneminkjes, architect voor binnen of buiten, of grafisch vormgever. De kinderen rondspringend in balletkleding of de hele familie in roomwit of jeansblauw.

Ze bereisden zowat de hele wereld en bezochten landen die ik niet eens op de kaart kan aanwijzen. Hun werkplekken verschillen lichtjaren met mijn kantoortuin; gerestaureerde kerken of oude bollenschuren.

Ze omringen zich met meubels van Philippe Starck, Piet Hein Eek of stoelen van Rietveld en de vaas van Hella Jongerius wordt overal omarmd, figuurlijk dan.  De partner wordt steevast aangeduid als zijnde “mijn lief”…

Maar  wat is het genieten van de sprookjes die ons worden voorgespiegeld in dit blad; te mooi om waar te zijn allemaal. Een interieur-soap. Maar wel heel leuk om naar te kijken en te dromen over wonen in een: jaren-30 huis, een strakke bungalow of een Amsterdamse opgeknapte garage.

En gelukkig zijn heel veel van deze spullen ook te koop bij de goedkopere woonwinkels. Dus word je hebberig van de afgebeelde spullen, dan zijn ze ook binnen handbereik voor mensen met gewone namen, in doorzonhuizen, werkend in kantoortuinen. Gelukkig maar!