Van mijn schoonzus krijg ik een leuk artikel toegestuurd over de werkplek van topontwerper Piet Hein Eek. Deze Eindhovense grondlegger van zijn eigen sloophoutimperium heeft het helemaal gemaakt. Zowel in creatief, artistiek opzicht, alsook financieel.

Leuk, en ik zie veel overeenkomsten mijn eigen werkplek: het is bij hem geen strak geordend stilleven. Het ziet er eerder uit alsof er een papieren bommetje ontploft is, aantekeningen, tekeningetjes, proefballonnetjes op papier.

Het lijkt veel op mijn eigen bureau vol pennen, boeken, uitgescheurde artikelen, volgekrabbelde inspiratie-briefjes en één vrij gedeelte van 30 x 50 cm. Hij blijkt ook altijd een stuk blad vrij te houden.

Piet Hein tekent hier en ik schrijf op de vrijgehouden ruimte, allebei “old school” met pen en papier, voordat het officieel op de laptop wordt uitgewerkt tot een echt ontwerp of verhaal.

Pennen liggen er op ons beider bureaus ook te kust en te keur, geen dure maar pennen die fijn schrijven en lekker in de hand liggen. Voor alle invallen die me te pas en te onpas te binnen schieten. Vervolgens, wanneer de steekwoorden een verhaal moeten worden, neem ik mijn toevlucht tot de witte slanke Waterman-pen, licht in de hand liggend. Voor versie 2.

We maken allebei gebruik van hulpmiddelen: hij van de ouderwetse rekenmachine, ik van de site “synoniemen” om niet in herhaling van woorden te vallen.

Hij draagt tijdens het ontwerpen het liefst een trainingspak. Ook ik ga voor de gemakkelijke kleding, mijn pyjama. Of mijn huis-pak, gekocht in  de tijd dat de laatste schoonzoon zich aandiende, die graag lang met jongste op het “benkse” bleef zitten. En uitzicht op “nieuwe” schoonmoeder in pyjama, nee, dan oogde zo’n huis-pak net iets beter. Ook heerlijk draagbaar dus in mijn schrijfkamertje.

En…last but not least, de door Piet Hein geschreven boeken;  BOEK 1, BOEK 2 en BOEK 3 liggen altijd op een hoek van zijn bureau. Drie boeken; zover ben ik nog niet, maar wel goed op weg!

Op maandag 29 april a.s. ziet míjn BOEK 1 het levenslicht: een bundel met komische, korte verhalen met als titel “Groot en meeslepend leven”. Die komt bij míj op de hoek van mijn bureau, naast de rode map met verhalen waarmee het allemaal begon, onder het toeziend oog van de zwart-wit foto van Simon Carmiggelt.