Ik weet het nog als de dag van gisteren: mijn eerste zwangerschap. 9 maanden liep ik als op een roze wolk. En, aangezien we toen nog een bakkerij met winkel in een volksbuurt hadden, werd er intens meegeleefd door de klanten.
Ik werd bedolven onder de praktische tips en de goede adviezen. De halve buurt raadde mee naar het geslacht van de baby in de buik. 50% wist zeker dat het een jongen zou worden, de andere 50% was van het tegendeel overtuigd. Toentertijd was het nog niet heel gewoon om tijdens één van de twee echo’s naar het geslacht te informeren. En we wilden het eigenlijk ook niet weten.
Dus óp naar de babywinkel en daar kijken, keuren en kiezen. De kleur werd mintgroen, zowel van de wandelwagen als die van het kleine formaat dekbedovertrekjes en de mini-gordijntjes. De muren wit, met een, voor toen, heel moderne behangrand.
Het kinderbedje en de commode van glanzend hout van Sebra, aan de muur grappige kinderposters. Ik voelde me in de zevende hemel. En eindelijk, eindelijk, tot groot ongeduld van de aanstaande ouders én ook van ons complete klantenbestand werd onze dochter geboren, na een probleemloze zwangerschap.
Vaderlief bakte van brooddeeg haar naam, geboortedatum en gewicht en maakt de etalage van zijn leven. Onze verkoopsters smeerden onvermoeibaar stapels beschuiten met roze muisjes. De klanten kwamen met zelfgebreide, kriebelende jasjes en truitjes, met stapelblokken en knuffels.
Ook werden mij de schattigste kinderjurkjes- en jasjes van bekende babymerken aangeboden, tegen bodemprijzen door een zeer welbespraakte klant. Ik zou eerst hierover met manlief overleggen, alvorens tot aanschaf van de kinderkledingschatten over te gaan.
De nieuwbakken vader hoorde mijn enthousiaste verhaal aan, vroeg naar beschrijving van de verkopende partij en schudde afkeurend het hoofd : “dat gaan we niet doen, die kleertjes zijn waarschijnlijk van de vrachtwagen gevallen”. Ik, altijd kien op een koopje, bovendien beschermd opgevoed en nog niet echt heel wereldwijs gaf hem als antwoord: “Nou, ik heb de kleertjes bekeken, maar daar kun je niks van zien. En als er vlekken opzitten heb ik ze er zo weer uitgewassen”. Nadat mijn man was uitgelachen had ik weer wat geleerd….
Met in mijn herinnering de geur van poepluiers en Zwitsal denk ik terug aan een uitgeslapen dochter in haar babybedje met lekker veel ruimte tussen de spijlen. Zoveel dat ze er met gemak haar smalle armen kon doorwurmen en de pot Vaseline te pakken kreeg. Om er vervolgens behalve haren, pyjama en wangetjes ook haar bedje mee te bedekken.
Of de onveilige ritjes met de rieten reiswieg bekleed met wit broderie, los op de achterbank, vele autoritjes lang. Pas bij de tweede dochter was de veilige Maxi-Cosi op de markt. Oei, oei, wat een onveilige toestand bedenk ik me achteraf.
Hoe anders is het dan nu, met alle nieuwe ontwikkelingen. Ook op baby- en kindergebied, het is allemaal veel veiliger geworden, gelukkig maar. Maar behalve veilig ook een moderne designwereld voor de mini-mensjes. Hout in zachte kleuren, ademend katoen en een beestenboel aan knuffels. Complete inrichtingen voor volwassenen in de dop met lampen in industriële look, moderne, praktische kinderkameraccessoires en dekbedovertrekken met de namen Village, Sky en Farm.
Wat gebleven is: houten trekbeestjes, puzzels, stapelblokken en tuimelaars in zachte kleuren overgoten met een nostalgisch baby-sausje. Hoe graag zou ik nu zo’n kamer willen inrichten voor een kleinkind!!