Hij komt binnen, zijn gezicht verscholen achter een groot, prachtig boeket fluweelachtige rode rozen. 36 jaar geleden is het vandaag. Toen was hij 27, mijn bruidegom, nu 63. Het weer was, net zoals vandaag de dag begon, zonnig en warm. Later ook donder en bliksem, terwijl wij binnen aan het feesten waren. Als ik terugkijk lijken het eerder 36 weken dan jaren.

Een prachtig huwelijk werd het en is het nog steeds. Hij is behalve mijn man, mijn allerbeste vriend, tegen wie ik alles vertel, al het fijne en al het verdrietige. Altijd is en blijft hij zijn rustige zelf, steun en toeverlaat.

We lachen samen nog steeds en kunnen uren praten, maar ook lekker netflixen met ons tweetjes onder een dekentje op de bank. Natuurlijk was het niet alleen rozengeur en maneschijn. Ook wij kregen, zoals iedereen, te maken met tegenslag. Maar steeds was hij er voor mij en ik voor hem. Trots als een pauw is hij op zijn dochters, die graag een beroep op hem doen. Na turbulente jaren met onze meiden, waarbij hij een rots in de branding was en altijd bij zichzelf bleef, zijn zij in rustiger vaarwater gekomen. Allebei het geluk gevonden gelukkig. Geen uitdaging gaat hij uit de weg, altijd op zoek naar nieuwe kansen. Altijd bruisend van ideeën. Sociaal en dol op een praatje. PSV-fan en, net als ik, dol op carnaval en op Italië, ons tweede vaderland. Altijd gaf hij me de ruimte, in alle opzichten, om mezelf te ontwikkelen. Hij motiveerde en stimuleerde. Maar voordat iedereen nu denkt dat ik met een heilige getrouwd ben: nee, dat is ie (gelukkig) niet: hij is eigenwijs en kan aardig koppig zijn. Enne… geduld is niet zijn sterkste eigenschap Maar dat maakt hem gelukkig ook zo menselijk, nietwaar?

En zijn laatste rol, die van opa, vervult hij met verve. Apetrots op zijn kleinkinderen, die hem met alle gemak om hun kleine vingertjes winden. 36 jaar, ik teken blindelings voor de volgende 36!