Bij ons stonden 2 koffertjes gepakt voor een weekendje weg. Bij jongste ook: een “vluchttas” voor het ziekenhuis en eentje voor Teddy, de hond die bij ons zou komen logeren als onze kleindochter zich zou aandienen.

Bij ons stonden 2 koffertjes gepakt voor een weekendje weg. Bij jongste ook: een ‘vluchttas’ voor het ziekenhuis en eentje voor Teddy, de hond die bij ons zou komen logeren als onze kleindochter zich zou aandienen. Om 07.15 uur gaat de telefoon: onze schoonzoon. Onze koffertjes blijven thuis. Die van hen worden vandaag wél gebruikt. “Het” is begonnen! We halen de hond op en versieren hun huis met roze slingers.

Bijna de hele dag appen en bellen we met de aanstaande moeder. Rond de klok van 19.00 uur appt ze dat ze verwachten dat het binnen een uurtje gepiept zal zijn. Manlief komt met een goed voorstel: als verrassing rijden wij vast naar het ziekenhuis. Van de kop koffie in het restaurant van het ziekenhuis komt niets terecht, dat is om 20.00 uur gesloten. Dan maar uitgeweken naar een tentje in de buurt. Als we hierna het ziekenhuis binnenlopen roept de receptioniste ons na of ze ons helpen kan. Als zij ons kan vertellen of we opnieuw oma en opa zijn geworden, dan wél. Wél waarschuwt ze dat de deuren om 21.00 uur sluiten.

Daar zitten we dan op 2 rode stoeltjes. We maken kennis met de beveiligingsmeneer en bewegwijzeren alle late bezoekers waar de nooduitgang te vinden is. Dat uurtje wachten worden er 2, 3, 4. Tótdat wij, rond de klok van 23.00 uur, onze schoonzoon, uit de lift zien stappen. Manlief roept hem en hij kijkt ons ongelovig aan. “Wat doen jullie hier?” Om vervolgens, met een smile van oor tot oor, aan te kondigen: “Ze is geboren, moeder en dochter maken het goed.” Na nog een half uurtje wachten kunnen we eindelijk kennismaken met onze kleinste kleindochter: zwarte haartjes, donkere ogen, een klein Anne Geddes poppetje. Sprakeloos en trots kijken we in de ogen van onze kleindochter Faye: welkom!