Een beeld zegt meer dan 1.000 woorden wordt wel gezegd. En da’s inderdaad waar. Naast alle commentaren door journalisten, de epistels in de krant en de discussies aan de talk-showtafels zijn het toch een paar foto’s die mij recht in het hart raakten. Kapotgeschoten steden, bombardementen, mensen in de schuilkelders. Het is zó afschuwelijk om te zien.

Maar de drie foto’s uit de krant die op mijn netvlies blijven plakken zijn foto’s van mensen met emoties op hun gezichten die je zó van het krantenpapier kunt aflezen. Het eerste beeld laat een oude man in een rolstoel zien, gehuld in een deken die dezelfde kleur heeft als de sneeuw die erop gevallen is. Hij hangt een beetje scheef in zijn stoel en zijn gezicht weerspiegelt pijn en onbegrip.

Op de tweede foto staan twee vrouwen, één van middelbare leeftijd die haar arm beschermend heeft liggen om de oudere vrouw naast haar. De oudere vrouw huilt niet, maar alles in haar gezicht, van haar ogen tot haar mond, tot zelfs de poriën in haar huid: alles ademt verdriet.

De laatste opname laat een mensenmassa zien op een open veld. Het is er koud, maar ze zijn gelukkig allemaal warm gekleed. In het midden van het beeld staat een vader, ik schat hem half dertig. Op zijn arm draagt hij een meisje van een jaar.

Wat het meest raakt is de klare blik in haar ogen. Een blik die nieuwsgierig is en vrolijk. Ze voelt zich thuis in de beschermende armen van haar vader en kijkt enthousiast rond. Ze kijkt zoals alleen een kind kijken kan: eerlijk en onschuldig.

En ik, ik kijk naar haar en voel een brok in mijn keel. Ik hoop dat haar muts met oorbeschermertjes het geluid van de bommen doet verstommen. Ik hoop dat ze in de geruststellende ogen van haar vader blijft kijken. Maar bovenal hoop ik dat het daar stil wordt, zodat zij de vogels weer kan horen fluiten…