Het is weer januari: tijd voor diëten! Zo’n 5 tot 10 kilo eraf zou goed zijn, én zou hem bovendien brengen tot zijn streefgewicht van ónder de 100 kg. Gelukkig was hij lang dus iets meer  gewicht was wel te dragen.

En antwoordde hij niet zoals een aanzienlijk kleiner vriendinnetje wél meldde wanneer er gevraagd werd naar haar gewicht: ”ik ben niet te zwaar, maar te klein voor mijn gewicht”. Hij had al veel diëten geprobeerd;  Atkins, die van Dr. Frank en van Sonja Bakker . Hij was opgegroeid met de wet van de schijf van 5 en Joris Driepinter. Hij probeerde een zakjesdieet, telde, samen met een buddy een tijdje punten met Weight-Watchers en at ook een tijdje koolhydratenarm.

Een poosje probeerde hij ook te leven zonder suiker en liet hij zich ook wekelijks met naalden in de oren prikken bij de acupunctuur-juffrouw in zijn dorp. Hij onderging zelfs een ontgiftingskuur á la Patty Brard, en later gebruikte hij nog dieetpleisters. Het mocht allemaal niet langdurig baten. Ondanks alle inspanningen bleef zijn gewicht maar jojo-en en besloot hij eens advies te gaan inwinnen bij zijn huisarts. Deze verwees hem tenslotte naar een voedingsconsulente. Tóch wel een beetje nerveus voor de eerste afspraak met haar opende hij de deur en keek in de strengste, meest afkeurende ogen die hij ooit had gezien in een, uiteraard, smal gezicht op een graatmager lijf. Op snibbige toon verwees ze hem naar de weegschaal waarbij haar haviksogen zich over de cijfertjes bogen, ondertussen afkeurend mompelend over gebrek aan zelfbeheersing. Ze beval hem zich, op onderbroek na, uit te kleden, zodat ze even kon bekijken, waar precies het overtollige vet zich ophoopte. Ze beklopte zijn buik en bast en hierna mocht hij, tot zijn grote opluchting, gelukkig weer ín de kleren.

De volgende afspraak werd gemaakt voor na 3 maanden. Eíndelijk, eindelijk had hij zijn afvalmethode gevonden, de cijfers van de weegschaal wezen na 3 maanden netjes 2-cijferig 99 kilo aan…