Zijn banksaldo was niet hoog, maar wij hebben wél zijn gedachtengoed geërfd: ‘pluk de dag’, ‘lach vaak en veel’, en ‘heb het goed met je gezin’. Tezamen met zijn  grenzeloos optimisme maakte dit van hem een vader om nooit te vergeten.

Elke augustus zat hij aan de eettafel, draaide zijn onafscheidelijke shagje, nam een slok van zijn koude koffie en sprak de traditionele woorden: “Zo, en dan nu het kerstmenu.” Al 25 jaar werd er ná de nachtmis heerlijke kogelbiefstuk door hem gebakken en ging er een heel vers witbrood doorheen, dat werd gesopt in smakelijke, overvette biefstukboter. Op eerste kerstdag de tweede jarenlange traditie: kalkoen. Een flinke jongen, gebruind en gevuld en gebakken door ons pap, en smullen maar. Het keukenschort werd na bereiding verwisseld voor stemmige feestkleding. Er waren brandende kaarsen, kerststol en kerstmuziek, ‘Sissi-films’, sjoelwedstrijden en er hingen chocoladekransjes in de boom. Het was warm, knus en er was aandacht voor elkaar. Hij zou nu eens binnen moeten kunnen kijken, ons pap, bij de kerstdis van zijn zoon; in zijn gezin worden al jarenlang deze twee gerechten op de twee achtereenvolgende dagen ter tafel gebracht.

Mijn broer hecht meer aan tradities dan ik. Nee, tradities daar ben ik niet zo van. Of…Eigenlijk vind ik het belangrijk dat de ijspegels in de boom hangen, glas geblazen door mijn vader, naast de oude vogeltjes met wipstaartjes. Ik droom van een witte kerst terwijl ik de kerststal afstof. In onze kerstoutfit wachten manlief en ik op onze kinderen en kleinkinderen, kerstmuziek op de achtergrond.

Daar komen ze binnen, jong, mooi en levenslustig, allemaal ‘op sjiek’ en allemaal slaken ze een diepe zucht bij het zien van de oude, glanzend geoliede sjoelbak, de stenen als rechte soldaatjes gerangschikt op het bovenliggende houten plankje: “Oh nee hé mam, moeten we er weer aan geloven? Toch niet wéér sjoelen? Jij altijd met je tradities…”