Mutsen, ik heb er altijd iets mee gehad. Als kind had ik een doordeweekse muts en eentje voor de zondag. Die doordeweekse was bijna altijd een niet heel duur geval, die ik mijn herinnering altijd kriebelde op mijn haren. Nee, dan die zondagse muts, voor als we gingen wandelen.

Van prachtige bruine teddy-stof, zowel van binnen als van buiten warm en vooral: zacht en niet pikkend. Apetrots liep ik zondags rond met dit mooie exemplaar op mijn lange haren. Vorige maand zocht ik op zolder de winter accessoires maar weer eens op, sjaals, handschoenen én mutsen. Ik heb een mooie witte, gebreid door een Friese vriendin, eentje met een pompoen en een zwart exemplaar. En een piepklein roze mutsje, gebreid door 1 van mijn vriendinnen van het mutsenkwartet.

Toen mijn kids op de basisschool zaten vond ik daar ook een nieuw vriendinnenclubje. Al gauw omgedoopt tot: De mutsen. Met z’n vieren beleefden we zoveel moois. Uit eten, op onze ‘oude dag’ (40+) nog even naar de kroegenstraat, Carnaval samen, dolle optredens op de Sarah-verjaardagen, van Willeke Alberti tot de Toppers. Maar ook mooie gesprekken, lief en leed deelden we meer dan 25 jaar. Totdat de oudste muts, toch pas 62 , de K-diagnose kreeg. Na 3 jaren behandeling en chemo en een onverwoestbaar optimisme moest ze helaas toch opgeven. Het roze mutsje staat sinds 2 jaar naast de foto van ons 4-tjes.

Vorige week viel mijn oog op een column in het ED over ‘De gezonde muts’, een initiatief om kinderen met kanker een fijne, niet kriebelende muts te bezorgen. Je bestelt er een voor jezelf, en een ziek kind krijgt dan ook een lekkere, mooie muts. Win-win. Ik zou tegen iedereen willen zeggen: doen! Kijk eens op de site van Eveline die deze actie organiseert: http://www.degezondemuts.nl of http://www.evelienvanderwerff.info En hopelijk dragen deze kids binnenkort een fijne muts, terwijl hun haren weer aangroeien en snel onder hun muts tevoorschijn komen…