Ik weet het nog als de dag van gisteren dat we het kochten: een kostbaar bed van hout, landelijk met een hoog hoofdboard erbij met een plank. Heerlijk, kon ik weer etaleren. Na 38 (!) jaar nemen we, nadat ons ledikant piepte en kraakte bij elke beweging, afscheid. Door de balkondeuren van onze slaapkamer verdwijnt de echtelijke sponde naar de kringloop. Tegelijk een afscheid van veel verhalen van de geschiedenis van ons als gezin.

Als het bed toch eens vertellen kon: dan zou het verhalen van warme en wilde nachten. Van inslapen in elkaars armen en van die nacht vol weeën en een hals-over-kop vertrek naar het ziekenhuis.

Van slapeloze nachten met een klaarwakkere baby. Van de afdruk van gebalde vuisten in het kussensloop na een rot-ruzie. Van natte tranen in die zakdoek onder het kussen, na een diep en innig verdriet. Van nachtmerries, maar vooral ook van mooie dromen. Van twee dochters die slecht sliepen en zich veilig voelden in het grote bed, tussen ons in. Van de jongste die, zelfs als puber, vaak haar matras naast de onze legde om haar angst voor het donker te bestrijden. Van tranen gestort nadat de verkering van één van hen uit was. Van het lijfje van onze jongste, zó verdrietig nadat wij Boefje, ons hondje, die avond moesten laten inslapen.

Van de stoeipartijen en kussengevechten tussen vader en dochters. Van praten in de vroege ochtend met hem: koetjes en kalfjes, maar ook mooie gesprekken. Van elkaars hand zoeken onder het dekbed als steun in zwarte tijden. Van huilen en vooral veel lachen, zeker ook om onszelf. Dat nieuwe bed is een plaatje, antraciet met elektrische bediening, boxspring lekker hoog en heel comfortabel

En denk ik nog even aan ons oude piepende, krakende bed terwijl ik me nestel in ons nieuwe nestje.

Óp naar de volgende 38!