Het is extreem warm. Ik draag niet meer dan een bikini met hier overheen een uiterst luchtig, doorschijnend mini-jurkje. Het bandje van het bikini-topje trekt in de nek. Aangezien ik toch onderweg ben naar de badkamer voor een verkoelende douche, trek ik in 1 ruk het topje uit en wrijf eens ongegeneerd door mijn warme krullen die nu rechtop mijn hoofd staan. 

Zo minimaal gekleed zie ik uit mijn ooghoek een glanzende, dure auto stoppen. Eruit stapt een heer, gekleed in een licht, driedelig(!) kostuum, haren in de plooi en een koel airco-gezicht. Zoekende ogen en een groot pakket in de hand. Hij loopt de gedeelde oprit op en belt gelukkig aan bij de buren, tot ik me bedenk dat zij op vakantie zijn en ik voor hen de honneurs waarneem. Ik besluit naar boven te sprinten, helaas, te laat! Vanuit het zijraam kijkt hij me recht aan; geen ontkomen meer aan dus! Als hij aanbelt besluit ik de deur zo minimaal mogelijk te openen, het pakket aan te pakken en dan zo snel mogelijk weer te sluiten. Dit probeer ik ook, helaas is de aanbeller iets anders van plan. Ferm duwt hij de deur open en zegt: “Ik stond bij de verkeerde deur te bellen, maar ik zie dat ik toch echt bij jou moet zijn”. Totaal verbouwereerd kijk ik in het gezicht van mijn baas van 30 jaar geleden, die me een bedankje komt brengen vanwege mijn goed woordje voor zijn kantoor bij kennissen. Automatisch nood ik hem binnen; en even automatisch doet hij dit jammer genoeg ook. Jammer omdat ik toch echt wel iets voor hem te drinken in wilde schenken, maar helaas moet ik dan mijn handen voor mijn bovenlijf weghalen. Jammer ook omdat ik graag wat uitgebreider had willen weten hoe het de oud-collega’s is vergaan. En ook jammer, omdat ik weliswaar 30 jaar ouder ben geworden, maar dit dat ik er toch echt wel iets representatiever kan uitzien als de persoon die hij nu aanschouwt op de bank. Uiteindelijk werd het toch nog een gezellig kwartiertje, gelukkig dat hij geen dorst had…