Hij kon het bijna niet geloven, maar het was toch echt zíjn naam die de trainer riep. Eindelijk, na maanden trainen, wac hten en bank zitten mocht hij meespelen. Als in trance spurtte hij richting voetbalveld en dacht aan haar. De afgelopen maanden was zij, zoals altijd, aanwezig bij de trainingen én bij elke voetbalwedstrijd.

Dus ook bij de vele waarin hij niet werd opgesteld. Tot haar afkeuring en ongenoegen. Ze vond hem de állerbeste voetballer.Zonder morren werd de contributie betaald, nieuwe voetbalschoenen gekocht en de voetbalbroekjes- en shirtjes door haar gewassen. Ze sloeg geen wedstrijd over, tot in de verste uithoeken van het land was ze altijd present. En in al haar toewijding voor hem liet ze zich weleens meeslepen; ze coachte vanuit haar zitplaats op de tribune, sprak de trainer aan en liet haar ongenoegen duidelijk hoorbaar blijken langs het voetbalveld. Vaak voelde hij zich gegeneerd door optreden. Geïrriteerd riep hij haar tot de orde en liet weten dat hij zich opgelaten voelde door haar gedrag. Maar nu was ze er niet bij en miste hij haar oprecht, zijn trouwste en meest loyale supporter. Ze zou op dit moment nog blijer zijn dan hijzelf was. Ze had zich alle voetbalregels eigen gemaakt; wist wat een lobje, een counter en buitenspel was. Ze kende al zijn teamgenoten bij naam en toenaam. Dus toen hij het winnende doelpunt maakte was zíj het die hij miste in zijn moment van euforie. Zijn club werd kampioen, maar de overwinning had toch veel minder glans zonder haar. In de bus terug was het feest, er werden pilsjes genuttigd en het clublied werd aangeheven. Toen ze bijna thuis waren reden ze langs een bloemenzaak. Hij vroeg de chauffeur te stoppen en ging de winkel in. Hij kwam terug met een wild, kleurrijk boeket. Het gejoel in de bus was niet van de lucht. Maar hij zei trots: mijn grootste supporter komt vanavond terug van vakantie. Dus ik heb voor mijn moeder een verdiend bloemetje gekocht. Ik zet haar nooit meer buitenspel!