Lang, heel lang geleden, toen er nog geen kringloopwinkels en geen euro’s waren ging manlief, op mijn uitdrukkelijk verzoek, tijdens onze vakantie in Spanje mee naar een lokale rommelmarkt. En dat verzoek was zo uitdrukkelijk, omdat ik weet dat mijn eega kan pingelen en onderhandelen zoals niemand dat kan! In mijn zak rammelden de peseta’s, klaar om te worden uitgegeven aan ludieke vondsten op de uitgespreide kleedjes in de zinderende zon.

Verveeld bekeek mijn pingelaar het kleine, zonovergoten pleintje totdat een voorwerp zijn aandacht ving.

In de vierde versnelling zoefde hij naar de overkant en met een quasi-onverschillige blik keek hij doelgericht naar een groot, afschrikwekkend geweer, groter dan een meter en voor mij totaal oninteressant. In tegenstelling tot mijn wederhelft.

Hij keek begerig naar het wapen en plukt deze dan achteloos van het Spaanse dekentje. De verkoper ruikt zijn kans en benoemt uitgebreid de vele kwaliteiten en de oorlogen waarin de dit schietijzer dienst heeft gedaan. Ja, ja. Op de vragende blik van mijn wederhelft noemt hij vervolgens een torenhoog bedrag in peseta’s. Zelfs omgerekend astronomisch veel, rond de 180 gulden.

Lachend vleit mijn partner het vuurwapen weer zacht op het kleed en wandelt, langzaam weg. En dan begint het spel van loven en bieden. Ik heb er allang genoeg van, maar de 2 heren nog lang niet. Na een minuut  of 10 slaakt de verkoper een wanhopige zucht, slaat zijn donkere ogen ten hemel en vraagt vertwijfeld aan de bieder welk bedrag hij dan wél wil neertellen voor zijn unieke wapentuig. “Voor omgerekend 25 gulden wil ik je ervan af helpen” verklaart manlief, in de zekere veronderstelling dat de koper nooit zover gaat zakken.

Er wordt diep nagedacht, diep gezucht én er komen diepe rimpels in het voorhoofd van de Spaanse wapenverhandelaar. En eindelijk, legt hij met een dramatische zwaai het geweer in de handen van de bieder en zegt: “okay, you win!“ Ik sis manlief toe dat ik er niet over peins om dit afzichtelijke schietijzer te kopen maar het is al te laat. “Een man, een man, een woord, een woord” en de deal wordt bezegeld door het laten verdwijnen van een, toch nog, flink aantal peseta’s in de Spaanse mannenhand.

De terugreis duurde zowel op het Spaanse vliegveld alsook op Schiphol flink wat langer dan normaal. Door de niet aflatende Spaanse én Nederlandse controle; het geweer werd bekeken en betast, wij werden uitgebreid gefouilleerd en bevraagd, opgesloten in een kamertje, discussies werden gevoerd en internationale telefoontjes gepleegd.

Als we eindelijk, uren later dan gepland, thuis aankomen, sleept mijn eega het geweer als een trofee met zich mee. En zo kwam het dat ik jarenlang tegen een aftands, lelijk geweer boven de open haard heb zitten kijken. Internationaal vuurwapen; dat dan weer wel. Want: gekocht in Spanje, gevlogen over Frankrijk en België , en uiteindelijk beland boven een Nederlandse open haard.