Nee, ik stond niet echt te springen om met onze club van collega’s te gaan verhuizen naar het grote, onpersoonlijke hoofdkantoor van onze instelling. Ik had het al 12 jaar goed naar mijn zin op de oude werkplek; informeel en laagdrempelig, met kinderopvang, een eigen koffiemachine en een gezellige balie.

Op de nieuwe werkplek zou het er anders aan toe gaan; alleen op afspraak en alleen maar flexplekken in grote aquarium-achtige kantoren.

En inderdaad, zoals gedacht, was het voor mij een tijdlang slikken op deze nieuwe plek. Ik probeerde de voordelen maar te zien; op loopafstand van mijn huis; en collega’s live leren kennen die ik tot nu toe alleen van naam onder de verzonden mails kende.

Bij het afscheid van mijn oude plekkie had ik, met goedkeuring van mijn jonge leidinggevende, een aantal “schatten” als aandenken mee naar huis gekregen. Hoewel nog jong, snapte ze toch wel mijn weerstand en zo kwam ik thuis met een aantal mooie herinneringen.

Van mijn oude inboedeltje verhuisde ik ook 2 vetplanten mee naar de nieuwe kantoorbehuizing. Eenvoudige, makkelijke, planten die zich onder barre kantooromstandigheden ook staande wisten te houden, in simpele Blokker-bloempotten.

Het enige groen te vinden in het nieuwe hoofdkantoor was een zogenaamde “green wall”, ofwel verticale tuin, trendy en met ingebouwd bewateringssysteem, bij de receptie.

En vergeleken bij alle mooie groenopties voor kantooromgevingen, variërend van palmbomen in strakke designpotten, olijfboompjes in weelderige potten en groene roomdividers, staken mijn 2 planten wel wat armetierig af.

Koppig zette ik mijn 2 groene vriendinnen op de 2 kleine vensterbanken in het piepkleine kantoortje, al gauw omgedoopt tot “de kast”. Op de eerste dag in de kast kwamen er regelmatig collega’s ter verwelkoming binnenlopen. Allen met dezelfde reactie wanneer ze de struikjes op de vensterbank ontwaren. “Oh, planten, wist je niet dat dat niet mag hier?”. Nee, dat wist ik inderdaad niet, en ik was ook niet van plan ze zelf te verwijderen.

Dwars bedenk ik dat de bedenker van dit verbod ze hoogstpersoonlijk zelf dan maar van mijn vensterbankjes moet verwijderen.

Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder. De planten bloeien en groeien in de meest wilde vormen dat het een lieve lust is. Tussen de paperclips, nietmachine en plakband.

Tot de privésecretaresse van de allergrootste baas, zelden of nooit van haar plek, langs mijn kantoor komt gelopen, op zoek naar mijn leidinggevende. Wanneer haar boodschap is bezorgd, loopt ze langs mijn kastraam en zwaait. Om vervolgens haar pas in te houden, op haar schreden terug te keren en vragend op de 2 vetplanten te wijzen.

Ik lach terug en zeg; :”leuk, he?! Ze zijn hier illegaal, maar ze doen het hartstikke goed!”. Ze laat mijn woorden even op zich inwerken, lacht en steekt haar duim omhoog.

Hmm, het wordt steeds leuker hier op het hoofdkantoor!