Het zal, zoals eerder verteld, zo’n 8 jaar geleden zijn dat we voor de eerste keer naar Appeltern gingen. Een mooi ritje, over met het pontje, en dan stap je in een soort van tuinwonderland.  Behalve het feit dat ik over dit tuinenuitje eens wilde bloggen was er voor mij nog een speciale aanleiding om uit te kijken naar dit dagje Appeltern…

Naar aanleiding van een oproepje op hun site om tuinverhalen had ik er eentje van mijn hand naar hen gestuurd. Tot mijn blijde verrassing zou mijn verhaal, behalve op hun site, ook worden geprint op een weerbestendige plaat. Én worden geplaatst in één van de tuinen. Hóe beroemd kun je worden als schrijfster?

Dat zou nog eens een leuke speurtocht kunnen worden in de zonovergoten tuinen. Want ik had dan wel van de klantvriendelijke secretaresse een groot uitgeprinte plattegrond ontvangen met duidelijk aanwijzingen; iedereen die mij langer dan een maand kent weet hoe goed ik kan kaartlezen. Dus het zou wel weer naar de, bekende, weg vragen worden…

Bij binnenkomst bij de balie voel ik me na 5 minuten een échte VIP. Er ligt een jaarkaart voor me klaar, gewonnen met mijn tuinverhaal én ik hoef daarom ook geen parkeerkosten te betalen. Ja, ja, beste mensen, dat schrijven van mij kent ook zo z’n voordeeltjes!

Na een speurtochtje via vijvertuinen, pergola’s met Gouden Regen, rozenprieeltjes en beschaduwde bankjes belanden we bij een gezellig restaurant. Oké, dan eerst maar een bakje koffie, het verhaal loopt niet weg. En dan de weg maar even vragen aan het jonge meisje achter het buffet. Helaas, het is haar eerste dag en ook zij moet het antwoord schuldig blijven.

Wanneer we het na een klein half uurtje nog steeds niet gevonden hebben, klampt mijn vriendin een vrouwelijke medewerker met kruiwagen aan. Na haar duidelijke uitleg vinden we éindelijk het gezochte verhalenbord, mét ondeugende foto van mijn jongste dochter, de tulpendievegge.

Ik ben echt zo trots als een pauw! Zó leuk, mijn eigen verhaal op zo’n mooie plaats op een sierlijk tuinrek in een prachtig tuintje.

Wie had ooit gedacht dat stelen in de tuin van onze buren zo’n prominente plek in Appeltern zou opleveren?