Links achter in onze tuin staat een modern beeld van een innig omstrengeld paar. Hiervoor een klein stukje grond waar ik zo’n drie jaar geleden hoopvol een zakje met zaadjes van snijbloemen plantte.

Maar ja, je raadt het al; mijn man, met zijn échte tuiniersblik, identificeerde deze, na het uitkomen van het wilde bloemenmengsel als onkruid. En zijn niets ontziende schoffel deed de rest.

Dit voorjaar lag het stukje tuin er dan ook uiterst kaal bij. Tot zo’n kleine 6 weken geleden voorzichtige stengels zich uit de aarde omhoog worstelden.

Aan de frisgroene stengels fluweelzachte blaadjes. Die herkende ik van de Boerenmargrieten van mijn vader, zoveel jaren geleden. Dus manlief een streng schoffel- en snoeiverbod opgelegd voor dit stukje tuin. Steeds benieuwder wat er uit de inmiddels tientallen bloemknoppen tevoorschijn zou komen.

Toen het eindelijk, eindelijk zover was en de bloemen zich openden leek het wel alsof de zon, linksachter in de tuin altijd schijnt. Vrolijke, felgele margrieten met donkerbruine hartjes. ’s-Avonds sluiten de blaadjes zich voor de nachtrust om er ’s-morgens weer eens glanzend feestje van te maken met hun geopende gele blaadjes.

IJverig pluk ik ze, eindelijk blommen uit eigen tuin. In grote en kleine vazen, glaasjes en in de oude tuinkan, het is of de zon binnen ook schijnt!

Al vraag is me wel af waar dat onverwachte cadeautje vandaan komt? Van de vogels die hun zaadjes op mijn bloemloos stukje tuin hebben gedropt? Van Jan, de wind, hierheen geblazen? Of tóch ons pap, die goed gemikt van boven, mij een stralend Margrieten-feestje cadeau heeft gedaan? Ik denk het laatste….