Het is nooit een echte goede match geweest: ik en raambekleding; De eerste raambekleding die ik had is echt een supersjiek woord voor de 70-er jaren vitrage die bij onze eerste bovenwoning voor de ramen hing. Niet echt mijn smaak, overgenomen van mijn schoonmoeder toen zij met haar gezin nog boven de bakkerij woonde. Ik vond het toen niet heel belangrijk, want wij zouden toch niet heel lang daar blijven wonen en mijn nieuwe huis zou wél mooie vitrages krijgen.

Ja, mooi waren ze wel op de hanger, de eerste vitrages voor ons echte eigen paleisje; crème, fijngeweven en trendy. Helaas werden ze in elkaar gezet door onhandige handen in het naaiatelier en  het uiteindelijke resultaat niet  zo trendy; niet 1 gordijn paste: te kort, hangend over de vensterbank, en te smal. Niet echt op maat  gemaakt.

Wat volgde waren de kleine horizontale jaloezieën, ong. 2 cm. breed en heel modern, in de 80-er jaren. Zó enthousiast was ik over deze nieuwe lamellen dat ik het hele huis ermee volhing. Tot de eerste poetsbeurt; mijn god, wat een giga-rotklus. Geen wonder dat overal op internet allerlei  schoonmaaktips en tips en trucs hieromtrent circuleerden. Van washandjes tot speciale borsteltjes en Biotex in You-tube filmpjes, “oma weet raad”-tips en hele verhandelingen van  de verschillende merken.  Wat heb  ik ze vervloekt, deze trendy stofverzamelaars van smalle jaloezietjes  .

Dus werd het weer tijd voor nieuwe raambekleding, zonder teveel onderhoud natuurlijk. De keuze viel op rolgordijnen, blauw voor de badkamer, de kleur van water. Helaas niet helemaal op de  juiste maat gemaakt, waardoor de onderkant van het raam te zien bleef. Onze achterburen hebben jarenlang onbespied door een reepje onbedekte ruit een gedeelte van onze blote benen (o god, ik hoop dat het daarbij gebleven is), mogen aanschouwen. Helaas konden we niet reclameren, want het bedrijf van dit perfect opgemeten rolgordijn was met de noorderzon vertrokken.

Dubbele pech voor ons, want ook de rest van de ramen boven hadden wij laten opmeten en verzorgen door deze zaak die achteraf meer van de noorderzon hield dan van het juist opmeten van rolgordijnen en service voor hun klanten.

Voor de rest van de ramen op de eerste verdieping hadden wij ons oog laten vallen op, toen, iets nieuws  op het gebied van rolgordijnen.  Nl. de duo-rolgordijnen, ook wel multi-weave of zebrarolgordijnen genoemd. Het zag er hartstikke mooi uit, en had een doorschijnende en niet-doorschijnende baan waardoor je zelf inkijk en lichtinval zou moeten kunnen regelen. Tot onze grote opluchting werkten deze wel goed en was het in totaal maar zo’n 10 cm te smal geleverd. Dat viel dan weer mee; de buren moesten wel heel goed in een smalle baan kunnen kijken om onze silhouetten te ontwaren. De zebrarolgordijnen hebben inderdaad een tijdje goed, tikkeltje te smal dat wel, hun werk gedaan.

Totdat vorige week ineens de stang waarmee het gordijn vastzat losschoot en het gordijn in tweeën scheurde; draaien of schuiven middels het koordje was onmogelijk geworden en nu deed het gordijn zijn naam alle eer aan: het zag eruit als een echte Zebra, zeer veel licht doorlatend met een onbekommerde inkijk op slaapkamer en overloop waar onze welgeschapen (al zeg ik het zelf) dochters ’s-avonds rondliepen na bad en/of douche, met handdoek op het hoofd en handdoek om het lijf geslagen. Het werd een beetje druk met buurman en overbuurjongens met vertekijkertjes en andere geïnteresseerde voorbijgangers tijdens de tijdstippen van bad ritueel van onze meiden…

Hoog tijd dus voor weer iets nieuws voor de ramen en ruiten. Ik weet al wat het gaat  worden: rolgordijnen op maat, nu gaan we zelf eens opmeten, bij een bedrijf wat langer dan 10 jaar bestaat, die wél service geeft. Enne… er  zijn er zelfs met een meetverzekering…