Ik doe een dappere poging om de rommel van het cadeautjesfestijn van de avond tevoren in vuilniszakken te proppen. Op tafel de gisteren nog bekeken gezinsfoto’s uit mijn jeugd, begin jaren 70. Een tijdsbeeld gevangen in kleine zwart-wit foto’s, net niet meer gekarteld.
Voor die tijd was mijn moeder al heel vooruitstrevend en vaak en veel bezig met het interieur. Tja, ik zal de interesse hiervoor wel van iemand geërfd hebben.
Tot verbazing en ongeloof van de buren, want zij vonden het kapitaalvernietiging; zoveel geld te stoppen in de verfraaiing van een huurhuis. Mijn moeder trok zich hier echter niets van aan en wekenlang werd er uitgetrokken voor een stevige verbouwing.
Er werd een muur verwijderd, een moderne L-keuken geplaatst, een bar met mini-afmetingen completeerde het geheel. Afgemaakt door 2 hoge, houten barkrukken. Binnen werd een bouwwerk gemetseld voor haar apparatuur; radio, cassettespeler én videorecorder. Wat voelden we ons bevoorrecht en rijk in ons moderne paleisje.
Ik hou de foto’s nog steeds in mijn hand en zie een gezin: vader, moeder, dochter van 12 en zoon van 9. Een belangrijke dag, want moederlief had een heuse fotograaf ingehuurd om de familieplaatjes vast te leggen. Broertje en ik werden gesommeerd op de grond te gaan liggen, in een “fotogenieke” houding. Ik voel nog de ribbels van de harde Jabo-vloerbedekking in mijn knieën. Verder een plaatje van ons gezin op de bank, ik met mijn neus in een boeket.
Als ik de foto’s beter bekijk doemen de 70-er jaren nog duidelijker op: oranje en bruin, een papieren agenda, een witte telefoon, tafelmodel mét snoer uiteraard. Het mapje van de cheques van de bank op tafel naast de Polaroidcamera van mijn vader.
Nadat ik de foto’s uitgebreid heb bekeken vind ik het verlanglijstje van onze jongste dochter onder het stapeltje foto’s.
Ik herinner me mijn eerste reactie na ontvangst van het lijstje, per mail verstuurd uiteraard: Naast een aantal zaken die ik wél kan thuisbrengen, zoals make-up, tas en kleding voor de wintersport, kon ik het cadeau, bovenaan het lijstje, niet helemaal thuisbrengen.
Kort en krachtig staat er: de nieuwste Huawei. Ik bekijk het woord Huawei, zoek in mijn geheugen, maar ik moet helaas toch mijn toevlucht, weer, nemen tot internet.
Ja, en dan is het wel duidelijk. Een splinternieuw telefoontoestel van het merk Huawei die alle belangrijke functies in zich draagt. Belangrijk in de 70-er jaren en nu nog steeds; de telefoon, agenda, de bankzaken en de fotocamera. Alles in 1, snel en met hoog aantal gigabytes….
Ik hoop van harte dat, wanneer mijn dochter over een aantal jaren een foto van gisterenavond bekijkt, ze ziet wat ik hoop dat ze ziet; een hecht gezin in een warm thuis. En de jongste dochter met de nieuwste telefoon! Die anno “dan” natuurlijk alweer heel vaak vervangen is!