Het was voor haar de eerste keer dat ze een dagje ging helpen op het stembureau. Na een negatieve corona-zelftest en een glanzende badge opgespeld door de chaotische voorzitter stelt ze zich voor aan haar clubje medeleden van die dag. Zo, dat viel nog niet tegen: een basisschooldocent, een extraverte afgestudeerde student en een Eindhovense bierbrouwer. Gecompleteerd door de rustige studente die inval-voorzitter is kan het spektakel gaan beginnen.

Aan de overkant aan de rechterkant zit eenzelfde aantal leden van het tweede stembureau. Een heel wat rustiger clubje dan dat van haar en de mannen. Het overkant-clubje is door de wol geverfd en kent het klappen van de verkiezings-zweep. In tegenstelling tot haar kamp: allemaal enthousiaste nieuwelingen.

De jongste van ons stel posteert zich bij de deur. Als een volleerde charisma-portier noodt hij alle kiezers die binnenkomen aan te sluiten aan de linkerkant. Met de standaardgrap: ”Nee, dat heeft niets te maken met uw politieke voorkeur, maar het linker team zit startklaar voor u”. 

Het is rustig en dat blijft het ook. Uit verveling gaan ze leeftijden raden van  de mensen die wél de moeite hebben genomen te komen stemmen. De Surinaamse vrolijke vrouwen met hun mooie gladde huid zijn allemaal ouder als door hen geraden De demente mevrouw zegt luid en duidelijk wanneer het gaat over leeftijden: “Morgen word ik 92. Je maakt met mij de kachel niet aan, hoor rakkers!”. Mijn krantenbezorger die stem-klaar is wijkt ook af van onze veronderstel-leeftijd. 

Als de toeloop stagneert na een uurtje pakt onze charisma-portier het plan op om een wedstrijdje te houden. Welke van de 2 stembureaus harkt de meeste stemmers naar binnen en wordt de winnaar van onze eigen verkiezingsstrijd?

Het clubje tegenover ons toont weinig tegenspraak en lacherig stemmen ze in met onze zelfverzonnen wedstrijd. Onze gastheer gaat er vol in en praat de blaren op zijn tong om élke kiezer naar links te dirigeren. Overdonderd door het grote aantal mensen achter de 2 verkiezingstafels én de spraakwaterval van onze deurwachter lopen ze allen gehoorzaam naar links. Als bange konijnen die in de lichten van een opdoemende auto kijken.

Wanneer  het 21.00 uur is en het stembureau sluit, schrikt het team aan de overkant wakker. Nu wordt het serieus: stemmen-tel-tijd. Gelukkig zijn zij goed uitgeslapen.

Door de 2 voorzitters worden de kliko’s met stembiljetten opengemaakt en op de grond gedeponeerd. Aan de overkant een klein stapeltje. Bij ons gaat gejuich op en klinkt applaus wanneer we de tsunami aan stembiljetten op de grond zien vliegen. Wij hebben duidelijk gewonnen!

Als onze collega’s van het tweede stembureau na een uurtje klaar zijn met tellen, zitten wij nog allemaal omgeven door stapelhoge formulieren, te tellen en nog meer te tellen. Zij zijn om 11.00 uur thuis, wij om 1.00 uur. Hoezo gewonnen?