Maandenlange voorbereiding ging er aan vooraf: de verbouwing van ons huis. Aan de achterkant zou 3 meter worden aangezet, daar zou de nieuwe eettafel met 6 stoelen moeten komen. Kozijnen, met glas tot op de vloer en een prachtige lichtstraat.

Toen we dat in ons hoofd hadden begon de zoektocht naar een goede, betaalbare aannemer. Drie lieten we er komen om een offerte te maken. Nr. 1. was een ervaren man met zachte eeltloze handen en een priemende blik. Hij zou zijn eigen ploegje mannen meenemen om de klus te klaren.

Meneer nr. 2 gaf een ruwe hand, aan een vlezige arm. Sluwe rekenoogjes in een bruinverbrand hoofd. En een houding van : “ik zal je wel matsen”, hetgeen ons niet meteen deed opspringen van enthousiasme.

Nr. 3 was de buurman van een goede vriendin, een grote, lange vent met grote handen, donker smeulende blik en een ongeduldige oogopslag. Een bouwvakker in hart en nieren, pas voor zichzelf begonnen. Hém gunde we onze verbouwing. Dit werd het begin van een zeer, zeer, lange samenwerking…

Onze aannemer-vriend kon nl. bouwen en verbouwen als de beste. Het ontbrak hem alleen aan een vooruitziende blik. Had hij stenen nodig om dat muurtje te metselen, dan bestelde hij ze op het moment dat hij eraan dacht. Meestal op het moment dat hij wilde beginnen. Dus werd de bouw stilgelegd totdat zijn bestelling binnen was.

Hij maakte een ijzeren constructie, zó gedegen en zó zwaar dat er een vliegtuig op zou kunnen landen. Dit kostte natuurlijk ook extra tijd…

Bovendien vond hij het naast het plannen ook lastig om alles te onthouden wat er moest worden gedaan, zoals het gevraagde afvoerputje in de bijkeuken; vergeten. Of de plaats waar de convectorput moest komen; bij het raam en niet onder de eettafel. En zo waren we snel weer aantal dagen verder i.v.m. de herstelwerkzaamheden.

Om de boel toch wat beter te laten verlopen én hulp bij het plannen werd de hulp van zijn familie ingeroepen. Zijn vader, oud-bouwvakker en met voldoende tijd om toezicht te houden bij onze klus. Helaas had hij volkomen andere denkbeelden m.b.t. onze verbouwing als zijn zoon. Met als resultaat urenlange, vruchteloze discussies tussen de 2 generaties. Ach, een uurtje is dan niks.

Onervaren, jonge neefjes werden ingevlogen om hand- en spandiensten te verrichten op onze plaats. Sommigen bijna bezwijkend onder het gewicht van te versjouwen balken en te verplaatsen volle kruiwagens.

En zo regen de dagen, weken, maanden zich aan elkaar. We leerden onze aannemer wel goed kennen. Behalve vader en neefjes kwam zijn vrouw ook kijken, we kenden zijn trotse verhalen over zijn twee dochters. We maakten kennis met zijn huisdierfretjes en kenden zijn favoriete muziek en films.

In totaal 9 maanden duurde de bevalling van onze wensen en zijn acties. Het heeft even tijd gekost, ik had in dezelfde tijd een kind kunnen krijgen, maar onze aanbouw staat nog steeds als een huis. Ut kost wa, mar dan hedde ok wa, zoals ze in Brabant zeggen.