Negen maanden
Ja, echt waar, zolang duurde onze verbouwing. Negen maanden voor een aanbouw van 3 meter. Oké, weliswaar ook met andere vloer en nieuwe keuken, maar in deze maandenlang slepende verbouwing hadden manlief en ik inderdaad, qua tijdsbestek dan, een kind kunnen maken én baren.
Heel veel tijd hebben we gespendeerd aan de voorbereidingen; eerst een creatieve architect in de arm genomen die een mooie, speelse, ruimte tekende. En ja, toen begon de zoektocht naar de vakman met 2 rechterhandjes die dit tot werkelijkheid zou kunnen bouwen.
Nr. 1 was de bouwvakker/zakenman die financieel binnenliep. Hij maakte zelf zijn handen niet meer vuil, z’n nagels rond gevijld en onze verbouwing achteloos betitelend als een “stop”-klus.
Nr. 2 was het prototype van de werkman die wil opklimmen, eeltige jatten, schrandere zakenoogjes in een bruinverbrand hoofd dat nekloos aansloot op zijn grote lijf en. Met de peuk in de mond meldde hij mijn man op ouwe -jongens-krentenbrood-toontje dat hij ons, als zakenlui onder elkaar, wel zou matsen….
Nr. 3 was een lange, donkere man, met handige handen, bemoeizuchtige blik en een ongeduldige oogopslag. Bouwvakker in hart en nieren en pas voor zichzelf begonnen. We gunden onze klus aan hem en dit was het begin van ons maandenlang samenzijn.
Onze aannemer was fanatiek en van vele bouwmarkten thuis. Wanneer hij tijdelijk mensen tekort kwam voor één van de vele klussen bij ons, kwam hij in de vroege ochtend voorgereden met een paar vage, onervaren neven of zijn vindingrijke vader met wie hij voortdurend in de clinch lag over de beste werkwijze onder ons stoffige dak. Dan waren ze ook regelmatig bezig met muizen bestrijden in de tuin.
Nee, werkvolk wist onze aannemer uiteindelijk nog wel tijdig te vergaren. Meer moeite had ie met de planning van alle werkjes in onze stulp. Moest er gemetseld worden, dan werden daags tevoren de bakstenen besteld met een gemiddelde wachttijd van een paar weken. En zo pakte hij eigenlijk de hele verbouwing aan.
Behalve met het plannen van bestellingen had ie ook regelmatig moeite met het plannen van locaties van de afgesproken spullen. Zo fabriekte hij de convectorpunt onder de eettafel i.p.v. bij het raam en werd het putje in de bijkeuken met cement dichtgestort.
Maar het moet gezegd; hij was nooit te beroerd om zijn fouten te herstellen. En zeg nou zelf; je creëert ook een persoonlijke band met elkaar na zólang noodgedwongen bivakkeren in onze bouwplaats van een huis.
We hadden inmiddels zijn vrouw leren kennen en de foto’s van de dochters bekeken. We wisten wat zijn lievelingseten was en wat zijn hobby’s waren. Hij kwam ons zijn fretten-huisdieren showen en wist mij te vertellen hoe en hoe vaak ik het best mijn ramen kon wassen. Al met al bijna letterlijk een huisvriend erbij.
En het resultaat mocht en mag er nog steeds zijn; een speelse ruimte, niet helemaal volgens tekening, dat dan weer niet, maar wel licht en warm.
Negen maanden duurde de bevalling van onze wensen en zijn acties. Een zware en langdurige bevalling; toch vergelijkbaar met het krijgen van een kind; na de zware inspanning een leven lang plezier ervan!