Ja, het was een hele eer en de kroon op mijn schrijfwerk. Mijn verhaal over Maxima was uit de honderden inzendingen van “Post voor het paleis” uitgekozen. En op de Eindhovense Koningsdag mocht ik de Koning mijn verhaal voorlezen. Het zou zelfs op t.v. worden uitgezonden!
Uiteindelijk was versie nr. 7 van het verhaal goedgekeurd op tijd: precies 1 minuut, anders zou er onherroepelijk geknipt worden. Dan, alleen op weg naar de High Tech Campus waar de majesteiten Koningsdag zouden vieren. Bewaking, politie in oranjezonnetje, geen publiek.
Teststraat, fouilleren, controleren, iedereen is vriendelijk en goedgemutst. Daar komt een leuke, lange vent aangelopen die mij vriendelijk toeknikt. Ik heb de neiging om achterom te kijken naar wie hij lacht, maar hij blijkt gelukkig toch mij te bedoelen. Wesley, de cameraman van Omroep MAX, zo stelt hij zich voor. Achter hem doemt de volgende man van MAX op: Ad, cameraman nr. 2.
Uiteindelijk belanden we bij het ons toegewezen plekje. Aan het eind van een smalle, drukke gang, tegenover de toiletten. De dame die ons begeleidt geeft aan dat de Philips-reclame moet worden afgeplakt. De oranje sticker met het Koningsdag-teken hangt te hoog en er moet nog een bordje met “toiletten” uit het zicht…De mannen van MAX verblikken of verblozen niet, grijpen ieder een rol duck-tape en maken de boel in orde.
Een uurtje voor de opnames hebben we nog even generale: om te kijken of camera’s en microfoons goed hangen en of moeders een beetje uit haar woorden komt. De oudste cameraman speelt voor Koning. Het gaat wonderwel hartstikke goed: zonder te struikelen vloeit de 7e versie van het verhaal uit mijn mond. Ook de pseudo-koning is verguld en zegt met een lach in de ogen, met gedragen stem: “Heel, heel hartelijk dank, Mevrouw Weekers. Dit is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen”. Nou, dat gaf de burger moed.
Ondertussen komt, hooggehakt, de “dame” van de RVD, aangebeend, een dikke stapel paperassen onder de arm. Ze sommeert ons achter een hekwerk met zwart doek te gaan staan, om ons zo het zicht op de komst van de koning en zijn dames te ontnemen. Terwijl we zo vol verwachting staan te wachten, zeg ik: “het lijkt wel of Sinterklaas onderweg is”, waarop de jongste cameraman mij toevoegt: “Denk erom, je kunt niet bij hem op schoot gaan zitten, hoor!”.
Tegen 13.00 uur, als de Koninklijke familie wordt verwacht is het een drukte van belang in de smalle gang. Want aan het eind het sjiek ingerichte restaurant waar zij een Brabantse lunch zullen nuttigen. Het is een colonne van koks, bakkers en hulpjes.
Eindelijk komt de koning dan toch, na nog een half uurtje wachten. Het voorlezen gaat redelijk, niet zo goed als bij de andere koning, maar kennelijk goed genoeg. Ik neem de gelegenheid te baat hem een boek van mij te overhandigen. En dan is de minuut alweer voorbij. Time flies when you are having fun…
De RVD-dame commandeert dat we nu toch echt snel de aftocht moeten blazen. De mannen zijn druk met het afbreken van de camera-installatie, terwijl zij ons ongeduldig buiten kijkt.
Stoïcijns maken zij hun werk af, laten niets blijken van hun mening over de behandeling door deze dame. Geef mij de mannen van MAX maar!