Poetsen, poetsen en nog eens poetsen

Ik heb vriendinnen bij wie het huis er, op elk moment van de dag, uitziet als om door een ringetje te halen. Geen papieren op tafel, geen jas op een stoel, geen schoenen onder de bank. Ik koester hiervoor een diepe bewondering, want het is een staat waarin mijn huis, ondanks jarenlange talloze pogingen, zelden langer dan een uur heeft verkeerd.

Dit alles om even aan te geven dat ik nu niet echt Truus de mier of Mien Dobbelsteen ben die constant loopt te poetsen en te ruimen. Nee, mijn idee van schoonhouden en opruimen is niet extreem. Maar een, redelijk, opgeruimd huis geeft jezelf ook zo’n gevoel.

Jarenlang heb ik, vergeefse, pogingen gedaan om mijn 2 dochters van bovenstaande te overtuigen: van jongs af aan, maar zij gaven beiden de voorkeur aan “dan maar niet zo’n opgeruimd gevoel” en maakten er jarenlang een grote puinhoop van.

Je struikelde over halfvolle cola-glazen, wikkels van allerlei smaken  chocoladeverpakkingen, strings, tijdschriften, cd-hoesjes, lege zakken chips, strips Paracetamol ter bestrijding van de katers, en kleren, bergen kleren. 5 minuten gedragen of zelfs een hele dag. Toen de jongste laatst ging samenwonen heb ik, voordat ik haar oude domein betrad, nog maar snel een allergiepil geslikt, want tegen zo’n overmacht aan stofwolken is mijn hooikoorts niet opgewassen. Met mijn zolen regelmatig vastgeplakt aan de vloer ben ik de hele dag bezig geweest de kamer toonbaar te maken.

“Als ze maar eenmaal op zichzelf wonen, dan is het wel anders”, hoorde ik jarenlang om me heen. Hiervan totaal niet overtuigd gingen manlief en ik laatst voor de eerste keer naar haar toe, benieuwd naar haar nieuwe liefsdesnestje. En ja, clichés blijken niet voor niets clichés bleek maar weer.

Het was alsof ik een voorbeeldkamer van VT-Wonen terechtkwam; licht, modern en warm. En bovenal; geen rommel; niets, niets, niets. Geen vies kopje op het aanrecht, geen kranten op tafel, geen verdwaald kledingstuk, zelfs niet in de slaapkamer. De aanrecht blonk, de tafels brandschoon en de vloer, daar kon je van eten. Amper van de verbazing bekomen, laten wij ons, voorzichtig neer, op de schone, lege bank.

Mijn man pakt een slok van zijn koffie en wil deze hierna op haar nieuwe salontafel deponeren. Bij het zien van deze actie reageert dochterlief als door een wesp gestoken en komt als een wervelwind op haar vader af met in haar hand een…..onderzettertje. Of vaderlief daar dan maar de mok op wil deponeren!

Dus de moraal van het verhaal: opvoeden en waarschuwen  heeft wel degelijk zin, al duurt het soms lang voordat je resultaat ziet….

Daarom voor alle kinderen die willen voorkomen dat hun ouders een puinhoop maken van hun nieuwe stulpje hier een aantal leuke onderzetters die je zelf kan maken: